Daha önce hiç yazmadım bu konuyu, hiç konuşmadım… Korkuyordum birisi duyacak da beni ayıplayacak diye… Küçüktüm, daha çocuktum ve anlayamayacak kadar saftım ayıplanacak kişinin ben değil “babam” olduğunu…

 

 

   Çocuktum dedim ama çocukluğumdan hatırladığım çocuksu şeyler yok… En eskiye uzandığımda bile hatırım, hep kavgası çıkıyor karşıma . annemle babamın… Hep annemi savunan ben çıkıyor karşıma… Babamın boynuna atlayıp geriye çekmeye çalışan çocuk ellerim çıkıyor, kavgalar esnasında babama yumruklar atan çocuk ellerim…

 

 

   Hiçbir zaman kötü baba olmadığı için baba demeye devam ettiğim adam, hiçbir zaman kötü anne, kötü eş… olmadığı ve olamayacağı dahası beni tek başına dokuz ay içinde, on sekiz sene ellerinde büyüttüğü için sonsuza kadar anne diyeceğim kadına her kaldırışında elini, yüreğimdeki nefret ateşine alev ekleniyordu…

 

 

   Yeni yeni öğrenmeye başladığımda hayata dair öğrenilmesi gerekenleri karşımda sürekli görebileceğim kötü bir örnek oluşuyordu… Ya da kimbilir belki çoktan oluşmuştu; dedim ya çocuktum… Ama hiç örnek almak istemedim ve hiç örnek almadım “baba”mı…

 

 

   Çocuktum; diğer çocuklar babalarını çok seviyordu… Ben de gezmeye götürdüğü zaman çok sevdiğimi sanıp diğer çocukların yanında öyle davranıyordum… Halbuki babam beni gezmeye götürdüğünde de babamı sevmiyordum... Gezdiğim yerler için kendi kendime bir sevinç yaşıyordum… Atatürk heykelinin altında fotoğraf çekmeye gittiğimizde fotoğraf çekmeyi seviyordum ve fotoğraf çektirmeyi seviyordum çok sevdiğim adam Atatürk’ün yanında… Lunaparka gittiğimizde çarpışan otoları seviyordum; babamı sevmiyordum… Kardeşimin doğumunda bana kardeşin getirdi diye aldığı curayı çok seviyordum ve bunun için kabul ediyordum kardeşimi ve annemi almaya giderken babamın elindeki gazeteye sarılmış o garip şeyin cura olmadığını…

 

 

   Çocuktum… Bir çocuk her şeyi sever diye biliyordum… Ben babamı sevmiyordum… Korkmuş gözyaşlarımla ağlarken, çalan telefonu kaldırıp, gizli gizli “annemle babam kavga ediyorlar dayı” deyip suratına kapatırken telefonu, ağlamam kesiliyordu…. Kurtarıcı geliyordu; dayım geliyordu… Çocuktum, beni anlamaz sanıyorlardı… Bir şey olmaz sanıyorlardı… Yüreğimde nefret diye bir ateş yanıyordu, bilmiyorlardı… Ben de söylemedim…

 

 

   Arkadaşlarla sokakta oynuyorduk… Ne oynuyorduk hatırlamıyorum… Babam eve taksiyle geliyordu.. Daha babamın gelme saati gelmemişti.. Zaten eve de giremiyordu. Ama annem evdeydi. Bir yere gitseydi, beni “nasıl olsa bulur” sanmazdı. Mutlaka çağırırdı gitmeden önce… Babam kapıyı kırmaya çalışıyordu. Annem yoktu. Ama babamın anahtarı olmalıydı. Eğer evde unutmuşsa annemi sorardık komşulara… Kapıyı niye kırıyordu!!! İçeri girdik önden babam sonra ben.

 

 

   Babama soruyordum “kapıyı niye kırdın?”; cevap vermiyordu… Evde annemi arıyordu. Mutfağın kapısını açtı. Ocağın düğmeleri açılmış, annem yere uzanmıştı. Annemin yüzüne bakıyordum. Hareket etmeye halim kalmamıştı… “kapıyı aç” diyordu babam; balkon kapısını aç, hadi” diyordu… Duyuyordum ama hareket edemiyordum… Kendi açtı sonunda. Annemi salona götürdü kucağında. Ocağı kapattı. Annemin yanına gittim. Annem ölmek istemişti. Beni babamla, beni çok seven ama benim hiç sevmediğim “babam”la, bırakmak istemişti…

 

 

   Ellerini tuttum. . “Anne uyan” dedim. “Anne gözlerini aç” dedim. Annem ölüyordu… Artık o olmayacak mıydı? Bu korkunç bir şey olurdu… Ben sen olmadan yaşayamazdım ki… “Anne ölme”…

 

 

   Babam geldi. Ayran yapmıştı. Anneme içiriyordu. Annem gözlerini açıyordu. Annem ölmüyordu… Çocuktum, anlamayacak kadar saftım ayıplanacak kişinin babam olduğunu… Büyüdüm. On sekiz yaşımdayım.. Hala babamı sevmiyorum. Ve galiba yüreğimdeki bu nefret ateşi sönmeyecek… Büyüdüm… Hala aynı evde yaşamak zorunda olduğum babam ve annem hala kavga ederler sudan sebeplerle…

 

 

   Beni bu hayatın içine hiç sokmak istemeyen, beni kendinden daha çok seven, kendinden daha çok düşünen, dokuz ay içinde, on sekiz sene ellerinde büyüten anne SENİ SEVİYORUM… Korkuyorum gün gelecek ve sen gideceksin diye…

 

 

   “Anne” “N’olur benden önce ölme”