Sayı 4! Zaman ve mekânda ufak bir gezintiye çıkıyoruz. Seyr-ü sefer iç içe; fasl-ı hayat karmaşık.. Vefa muzdarip, İhtiras yakıcı, Hayal şaşkın! Sizce ne yapsın? Bence Fasl-ı Nağme’deki gibi desin: “Tanrı Sana Küsmedi”. Köşede duraklıyoruz; Tolstoy soruyor: “İnsan Ne İle Yaşar”. Rumeysa Özcan düşünüyor ve naif kalemine ince ince anlatıyor. Raziye Akyol düşündürücü yorumu ile ekliyor: “Ruhumuz gerilerde kaldı”. Lalezar yemeğin baharatını unutmuyor, muzip tarzını konuşturuyor yine “Yalandan uzak”. Ve penguenler âlemine giriş yapıyoruz mizahi bir “tık” ile. Fasl-ı Sohbet’te zaman içinde seyahate çıkıyoruz… Tarihe kazınmış sahneler yeniden canlanıyor: Fatih’in kadısının akla durgunluk veren terazisine nazar ederken, Paulo Coelho'nun Endülüslü Çoban’ına bir kez daha gıpta ile bakıyoruz. Hele bir de İzmirli iseniz sohbetten sonra bununla daha da gurur duyacaksınız. İhtimalki sorumluluklarımız bizi daha ciddi sarsacak derinden gelen sesi ile. Sohbet konuğumuz Psikiyatr İsmail Bey’in deyimi ile: “İnsanlığın kurtuluşu Türkiye 'nin elinde” ve “İzmir bu trenin lokomotifi!” İster Vanlı, ister Ordulu, ister Gümüşhaneli, ister Elazığlı, ister Ankaralı, ister Konyalı.. ister doğulu, ister batılı, ister Türk ister Kürt, ister alevi, ister sûnni… Doğumunun sekizinci asır dönümünde Mevlana’mızın dediği gibi; ne olursa olsun yine gelsin. Bu trenin makiniste, kompartıman görevlilerine ihtiyacı var. 1299’da basılan, 1923’de tadilattan geçen biletlerin koltukları sahiplerini bekliyor. Yol uzun, yolculuk meşakkatli, hava ayaz, raylarda kısım kısım buzlar görülse de yol bizim tren bizim. Peki, seferde durum? Bunu İsmail Bey cevaplıyor:

“Geçmişi ile sarmaş dolaş olurken geleceğe endeksli ve anı en iyi şekilde yaşamak. “

            “Yanlış yolda gidiş, anlık mutlulukların hazzı da olsa insanı rahatsız eder. “